Aloes zwyczajny Aloe vera L., inaczej nazywany też aloesem barbadoskim Aloe barbadensis Mill. to roślina średnich rozmiarów o charakterystycznym pokroju. Dorasta do wysokości około 80 cm i tworzy liczne odrosty. Jej liście są szarozielone, mięsiste i ząbkowane na brzegach. Układają się w kształcie rozety, a na ich powierzchni widać woskowaty nalot. Kwiaty o żółtej barwie są zebrane w kwiatostany w postaci gron i osadzone na długich pędach. Roślina dożywa przeciętnie 12 lat, a pierwszych zbiorów dokonuje się, gdy osiągnie 3 - 4 lata. Wtedy jej liście mają najwięcej cennych dla naszego zdrowia składników.
Gdzie rośnie aloes zwyczajny?
Aloes zwyczajny w naturze nie rośnie w naszym kraju. Za to doskonale czuje w krajach o klimacie tropikalnym i subtropikalnym. U nas możemy się jedynie spotkać jego uprawą doniczkową. Jeśli zdecydujemy się wprowadzić roślinę do naszego domu, pamiętajmy: nie lubi zmian temperatur, preferuje miejsca silnie nasłonecznione, najczęstszym błędem w jej uprawie jest zbyt obfite podlewanie.
Naturalne siedliska aloesu zwyczajnego spotkamy między innymi na Madagaskarze, Półwyspie Arabskim, we wschodniej części kontynentu afrykańskiego oraz w południowej części Ameryki Północnej. Występuje również w krajach śródziemnomorskich, na Karaibach, w Indiach, Indonezji oraz w Chinach.
Ze względu na swoje właściwości aloes jest rośliną chętnie uprawianą. Duże plantacje aloesu spotkamy między innymi na Barbadosie, skąd zresztą wzięła się nazwa rośliny.
Za co cenimy aloes?
Skład biochemiczny aloesu zwyczajnego objawia się bogactwem składników odżywczych oraz aktywnych biologicznie. Zbiór liści u roślin w trzecim i czwartym roku wegetacji ma swoje silne uzasadnienie. Dopiero wtedy aloes wykazuje najwyższą zawartość cennych polisacharydów oraz flawonoidów. Nie są to jednak jedyne związki, które w nim znajdziemy.
Miąższ liści aloesu składa się w około 96% z wody oraz w 4% z suchej masy. Aż 73% tej masy to błonnik pokarmowy, 16,9% stanowi popiół, a pozostałą część inne, często bardzo cenne dla człowieka składniki i substancje. Roślina jest bogatym źródłem białek w postaci łatwo przyswajalnych aminokwasów. Stwierdzono, że występuje w niej aż 18 aminokwasów spośród 22, jakie możemy znaleźć w żywności. W tej ilości zawiera się 7 aminokwasów egzogennych, czyli takich, których organizm ludzki nie jest w stanie wytworzyć samodzielnie i musi przyjmować je wraz z pożywieniem.
W aloesie występują również polipeptydy, które wykazują zdolność aktywacji podziałów komórkowych oraz hamują wzrost grzybów. Roślina zawiera kwasy tłuszczone, między innymi: linolowy, linolenowy, palmitynowy, stearynowy, arachidonowy i kaprylowy. W jej składzie znajdziemy ważne dla nas enzymy roślinne. Ich działanie polega między innymi na ograniczeniu przepuszczalności błon komórkowych dla substancji toksycznych oraz hamowaniu stanów zapalnych.
W aloesie występują też cenne mono i polisacharydy oraz flawonoidy. Warto zwrócić uwagę na wyodrębniony z niego acemannan, który cechuje się działaniem antywirusowym, antygrzybicznym oraz antybakteryjnym. To związek bardzo rzadko spotykany w żywności.
Występujące w aloesie antrachinony wzmagają perystaltykę jelit, a także razem z innym, ważnym składnikiem – kwasem salicylowym – wykazują właściwości przeciwzapalne i bakteriostatyczne. Aloes zwyczajny jest bogatym źródłem witamin oraz makro i mikroelementów.
Parę słów o zastosowaniu
W Indiach aloes zwyczajny bywa określany jako „cichy uzdrowiciel”. Zważywszy na liczne zastosowania w profilaktyce i leczeniu różnych schorzeń, taka nazwa wydaje się jak najbardziej uzasadniona. Aloes zwyczajny to roślina zielarska chętnie stosowana w medycynie alternatywnej. Jest też obiektem licznych badań nad jej skutecznością w profilaktyce i leczeniu wielu schorzeń oraz w kosmetologii.
Dotychczas udało się wykazać, że roślina doskonale nadaje się do pielęgnacji skóry. Chroni ją przed niekorzystnym promieniowaniem UV, a także przyspiesza proces gojenia się ran i blizn. Znajduje zastosowanie w produkcji wielu kosmetyków oraz w zapobieganiu i leczeniu oparzeń.
Miąższ aloesu potrafi łagodzić stany zapalne dziąseł i jamy ustnej. Łagodzi też objawy towarzyszące schorzeniom jelita grubego, a w niektórych przypadkach może działać przeczyszczająco. Aloes doskonale sprawdza się do pielęgnacji skóry głowy i jest pomocny w zwalczaniu łupieżu.
Jednym z największych problemów współczesnych ludzi jest źle zbilansowana i mało wartościowa dieta. Spożywając aloes, nie tylko uzupełniamy cenne składniki odżywcze i aktywne biologicznie, ale też stymulujemy organizm do detoksykacji, czyli usuwania szkodliwych substancji, a to z kolei sprzyja odchudzaniu. Roślina ma też właściwości znieczulające i przeciwbólowe. Wśród otrzymywanych z niej produktów kosmetycznych można wymienić: mydła, płyny do higieny intymnej, balsamy, szampony, odżywki do włosów i wiele innych.
Właściwości aloesu sprawiły, że roślina znalazła wiele zastosowań i nadal trwają badania nad kolejnymi. Choć stosowany był już wiele tysięcy lat temu, dziś odkrywamy go na nowo.
Więcej ciekawych informacji na temat aloesu można znaleźć na stronie NajlepszyAloes.pl.
* Artykuł Sponsorowany
Komentarze